Het Wilde Westen

De film vertonen in mijn eigen wijk voor buren, vrienden en kinderen: dat leek me geweldig. Rolf Winters bracht mij op het idee door na het Happinez event iedereen uit te nodigen zelf mee te denken hoe je de boodschap van DOWN to EARTH zou kunnen verspreiden. Ik was na het zien van de film enorm getroffen door hetsterke beeld dat de film oproept. Een westerse samenleving met alle overvloed die kan leren van de wijze Earth Keepers die in alle eenvoud dicht bij de bron leven.

De wijk waar ik woon, Oog in Al, is er een met veel welvaart. Mijn vrienden, buren en ikzelf zijn mensen die leven in mooie huizen, veelal hoog opgeleid zijn en een grote maatschappelijk betrokkenheid ervaren en net als ik zoeken naar manieren om daar vorm aan te geven. De film nodigt uit te voelen en te zoeken naar hoe je het leven zinvol leeft.

Het leek mij bijzonder de film in mijn eigen wijk te laten zien. Ik ben naar Het Wilde Westen gestapt. Dit is een culturele plek in Utrecht West, zij nodigen wijkbewoners uit de wijken Oog in Al en Lombok uit om verbinding te maken. Het is een plek waar van alles sprankelt en leeft op het gebied van creativiteit vanuit maatschappelijke verbinding. Dorothe Lucassen van Het Wilde Westen was direct enthousiast. De prachtige theaterzaal daar leent zich perfect voor een vertoning.

Het initiatief, op 22 januari 2017, werd een filmvertoning in een theaterzaal, maar dan net anders. Bij Het Wilde Westen is het belangrijk dat alles wat er in de theaterzaal gebeurt eerst onder de aandacht komt van de buurtbewoners. De publiciteit richtte zich op de bewoners die al binnenkomen bij Het Wilde Westen, en al diegenen die er nog niet bekend zijn, maar wel mogen horen dat het hun plek is. En dat werkte goed. De tickets waren vlot uitverkocht. Ik heb op de dag zelf een persoonlijke inleiding gegeven. Tal Canneti, een cellist uit de wijk van Het Wilde Westen, speelde een prachtig stuk muziek om in een rustige sfeer te komen: een prelude uit de cellosuite in G van Bach. Na de muziek startte de film. De zaal zat vol buurtgenoten, veel bekende gezichten van vrienden, en mensen die elkaar kennen omdat je elkaar tegen komt in het park, de plaatselijke supermarkt of op het schoolplein. Na afloop was er een spannend nagesprek in de zaal met allerlei reacties. Men uitte zorg over hoe het verder moet met de wereld en hoe je anders om kunt gaan met het milieu en economische groei. Wat kan je daar zelf aan doen? Er klonk ook ontroering en geraaktheid. Er werden eigen ervaringen met reizen gedeeld.

Het gesprek werd daarna in de kantine voortgezet in kleinere groepjes. Daar waren ook kritische geluiden te horen, en zorg over hoe verder. Steeds komt het gesprek terug naar de vragen: wat kan en wil ik, en wat wil jij zelf?

Ik heb dit met veel plezier georganiseerd. Ik heb nog af en toe in bijvoorbeeld de supermarkt mooie ontmoetingen met mensen die de film hebben gezien en tegen mij beginnen te praten. Mensen zeggen me: “Ik wil eigenlijk consuminderen maar het is zo moeilijk om werkelijk stil te staan bij wat ik echt nodig hebt.”

Hoe doe je dat?

Dat vind ik een prachtige vraag, die ik mijzelf nog steeds elke dag stel.

Annemiek Hormann